Atatürk ve KöyLü...

Yıl 1933; mevsim kış...
Yer, Ankara tren istasyonu.
Akşam üstü.
Gazi, yurt gezisine çıkacak, gar onu
uğurlamaya gelenlerle dolup taşıyor.
Gazi trene bineceği sırada bir köylü
kalabalığı yararak koşa koşa yanına
ulaşmayı başarıyor.
Ayaklarına kapanıyor.
Yaverleri, ilgililer köylüyü çekip
götürmek istiyorlar.
- Bırakın!...
Kendisi eğilip kaldırıyor köylüyü.
- Nasılsın yurttaşım?
- İyiyim Paşam, iyiyim...
- Senin iyiliğine memnun oldum.
Benden ne istiyorsun?
- Hayır Paşam, bir şey istemiyorum.
- Niçin geldin öyleyse?
- Seni gördüm, kendimi tutamadım,
ayaklarına kapanmak istedim.
- Yok, sen benden bir şey istiyorsun,
söyle bana yapacağım.
- Sağlığından başka bir isteğim yok Paşam.
- Ben biliyorum senin istediğini,
sen benimle kucaklaşmak istiyorsun.

Köylü yoksul, üstü başı dökülüyor,
üstelik giysileri kirli.
Gazi, sarılıyor köylüye, kucaklıyor onu,
bağrına basıyor, yanaklarından öpüyor.
O sırada kalabalık arasında bulunan
Feridun Cemal Erkin diyecektir ki:

“Etrafıma baktım, herkes mendili çıkarmış ağlıyordu.”

Çetin Yetkin’in, “Ben de Bir İnsanım” adlı kitabından...